Μάρω Θεοδωράκη
Μουσικός, καθηγήτρια πιάνου και
φωνητικής, συγγραφέας
Σήμερα το yogitales φιλοξενεί ένα ακόμα αγαπημένο πρόσωπο, που αγαπώ, εκτιμώ και θαυμάζω πολύ! Μια φίλη, δασκάλα και συνταξιδιώτισσα στις δημιουργίες μου. Έναν άνθρωπο που με στηρίζει, με εμπνέει και πάντα με ενθαρρύνει να προχωράω παρακάτω. Έναν άνθρωπο που δημιουργεί μαγικές εικόνες και μουσικές τόσο σε μικρούς όσο και μεγάλους. Έναν άνθρωπο που μέσα από τα παραμύθια του μαθαίνει τις αξίες των πραγμάτων στα παιδιά και τις υπενθυμίζει στους μεγάλους, ενώ μέσα από τη διδασκαλία της μας μαθαίνει την αξία της φωνής και της μουσικής, διευρύνοντας τους ορίζοντες και τις ικανότητές μας. Αλλά αντί να λέω εγώ, γιατί δε θα σταματήσω, καλύτερα να τα ακούσουμε από το στόμα της ίδιας. Σήμερα μαζί μας μια πανέμορφη και ταλαντούχα γυναίκα με μια βαριά αλλά αξιοζήλευτη κληρονομιά.. Ο λόγος για τη Μάρω Θεοδωράκη!Μουσικό, καθηγήτρια πιάνου και φωνητικής τόσο δικής μου όσο και πολλών άλλων ανθρώπων, αλλά και συγγραφέα παιδικών και όχι μόνο, βιβλίων!
Μάρω μου σε καλωσορίζω στην παρέα του yogitales! Σ’ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις να σε έχω εδώ, για το χρόνο που μου αφιερώνεις και για την υποστήριξή σου στα πράγματα που κάνω. Έχουμε πολλά πράγματα να πούμε γι’ αυτό ξεκινώ ευθύς αμέσως!
Καταρχήν, πριν περάσω στις ερωτήσεις, θα ήθελα εσύ, ελεύθερα, να μας πεις δυο πράγματα για σένα. Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που θα ήθελες να μάθει κάποιος για σένα;
Σαν άνθρωπος δε μου αρέσει να βολεύομαι στη μετριότητα και αναζητώ συνεχώς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Γιατί στη ζωή μου στόχος μου είναι να εξελίσσομαι καθημερινά και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος αλλά και καλύτερος επαγγελματίας.
Τι σημαίνει για σένα μουσική? Σαν άνθρωπο πρώτα απ’όλα και μετά σαν καθηγήτρια ή performer;
Η μουσική είναι όλη μου η ζωή κι ας φαίνεται κοινότυπο. Φαίνεται οτι ήταν μονόδρομος σε πολύ μικρή ηλικία να την συναντήσω και να με συναντήσει. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι διαφορετικό επαγγελματικά από το να είμαι μουσικός και όλη μου η στάση ζωής έχει καθοριστεί μέσα από την τέχνη. Η διδασκαλία για μένα είναι προσόν, πρέπει να αγαπάς πάρα πολύ τη διδασκαλία και να είσαι διατεθειμένος να τσαλακώνεσαι για τους μαθητές σου. Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω όλους τους ανθρώπους να τραγουδούν αλλά αυτό που έχω καταφέρει είναι να να αγαπούν τη μουσική.
Τι θεωρείς ότι δίνει σ’ένα παιδί η ενασχόληση με τη μουσική από μικρή ηλικία;
Πρώτα απ’όλα μέσα από τη μουσική, όπως και από την τέχνη γενικότερα, ο άνθρωπος καλλιεργείται. Τα παιδιά μέσα από τη μουσική καλλιεργούν τη φαντασία τους, το νοητικό, το γνωσιακό αλλά και το συναισθηματικό τους πεδίο. Επίσης μπορούν πιο εύκολα να προβάλλουν τα συναισθήματα τους ενώ ένας ενήλικας γίνεται περισσότερο ενοχικός και φοβάται να εκφραστεί. Επίσης όταν το παιδί παίζει ένα μουσικό όργανο ή τραγουδάει απελευθερώνονται οι ορμόνες της χαράς που ονομάζονται ενδορφίνες. Επομένως η μουσική είναι ένας πολύ σπουδαίος λόγος για να χαμογελάει κανείς.
Τι σημαίνει για σένα τέχνη;
Τέχνη για μένα σημαίνει αρμονία, ισορροπία, εκφραστικότητα, αυτογνωσία. Μέσα από την τέχνη ο άνθρωπος ανακαλύπτει πάρα πολλές πτυχές του εαυτού του που μέχρι τότε αγνοούσε. Με την τέχνη σου ανοίγονται καινούργια παράθυρα στον κόσμο και δρόμοι που δε φανταζόσουνα ποτέ οτι θα περπατήσεις. Η τέχνη μπορεί να σε οδηγήσει στη σύνδεση με τον εαυτό σου και στην επίγνωση του παρόντος.
Τι σημαίνει “εγώ είμαι η φωνή μου”, που είναι και ο τίτλος ενός από τα βιβλία σου;
Το πιο άρτιο και πιο αυθεντικό μουσικό όργανο στον κόσμο είναι η ανθρώπινη φωνή. Η φυσικότερη πηγή ήχου από την οποία παράγεται η μαγεία της μουσικής και της φωνητικής είναι η ανθρώπινη φωνή. Αυτό το μουσικό όργανο καταφέρνει, με όχημα το σώμα, να εμπνεύσει, να δημιουργήσει, να επικοινωνήσει. Στην καθημερινή μας ζωή μιλάμε, τραγουδάμε, συζητάμε, γελάμε, φωνάζουμε, ψιθυρίζουμε, μουρμουρίζουμε με άξονα το σώμα και τη φωνή.
Το βιβλίο Εγώ είμαι η φωνή μου, γεννήθηκε μέσα από τη διδακτική μου εμπειρία, έτσι ώστε να περάσω τις γνώσεις μου σε σχέση με τη φωνητική πράξη και δράση. Το βιβλίο αυτό οδηγεί τον αναγνώστη στη μουσική σκέψη, στη γλωσσική επικοινωνία, στην ταυτότητα της πραγματικής του φωνής, στη φωνητική δημιουργία και στην ανακάλυψη της φυσικής αναπνοής!
Μάρω η μουσική θεραπεύει;
Η σχέση με τη μουσική είναι συχνά καθρέφτης των συναισθημάτων μας, του εγώ μας, της ύπαρξής μας. Θέλοντας ν’ανακαλύψουμε πράγματα για τον εαυτό μας διευρύνουμε τις ικανότητές μας και γευόμαστε χαρές, που ίσως να μην είχαμε καταφέρει μέχρι τώρα να τις γευτούμε. Όσο τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με μουσική είτε ενεργητικά είτε παθητικά (παθητικοί ακροατές) τόσο τα κύτταρά μας φωτίζονται από αισιοδοξία και υγεία. Οι δονήσεις και οι συχνότητες που έχει η μουσική έχουν την δυνατότητα να ρυθμίζουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Πραγματικά η μουσική είναι θεραπεία. Σε πολλές χώρες έχει καθοριστεί ως συμπληρωματική μορφή θεραπευτικής αγωγής. Έχω την χαρά και την τιμή να γνωρίζω έναν από τους σπουδαιότερους μουσικοθεραπευτές, τον καρδιολόγο και αναπληρωτή διευθυντή στο Ωνάσειο, Θανάση Δρίτσα, ο οποίος έχει κάνει και τον πρόλογο στο βιβλίο μου “Εγώ είμαι η φωνή μου”:
|”Θα ήθελα να τονίσω οτι η φωνή και το τραγούδι αποτελούν τα κατεξοχήν εργαλεία παρέμβασης ενός εκπαιδευμένου θεραπευτή σε συνεδρίες βιωματικής μουσικοθεραπείας”
Τι σου δίνει έμπνευση;
Έμπνευση αντλώ μέσα από τη ζωή. Μέσα από την καθημερινότητα, από γεγονότα, αξίες, βιωματικές σχέσεις, μέσα από τη μουσική και από την φιλαναγνωσία. Η έμπνευση είναι μια πολύπλοκη διαδικασία. Μπορεί να σου χτυπήσει τα ξημερώματα ακροβατώντας μέσα από τα όνειρά σου. Μπορεί να είναι περαστική και ξαφνικά μετά από πολύ καιρό να ξαναγεννηθεί μπροστά σου. Ακόμα μπορεί να εμφανιστεί μέσα από μια πνευματική άσκηση, όπως ο διαλογισμός. Το σίγουρο είναι ότι η έμπνευση είναι κατι αυθεντικό και όχι προβλέψιμο!
Τι σου δίνει ενέργεια; τι σε κινητοποιεί;
Η επαφή με τη φύση είναι μια πολύ σημαντική κινητήριος δύναμη για να προχωρώ στη ζωή μου. Θα ήθελα να είμαι πιο κοντά στη φύση κι ένας από τους μελλοντικούς μου στόχους είναι κι αυτός. Κατι άλλο που μου δίνει ενέργεια είναι οι ίδιοι οι μαθητές μου με τους οποίους συμπορεύομαι και παίρνω τεράστια δύναμη. Συχνά τα παιδιά μεταμορφώνονται σε χείμαρρους θετικής ενέργειας. Να μην παραλείψω την οικογένειά μου, τους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι πάντα ήταν ενθαρρυντικοί και υποστηρικτικοί σε κάθε μου βήμα.
Τι είναι αυτό που σε φέρνει σε ισορροπία;
Με το που βάζω τα χέρια μου στο πιάνο, είτε για να μελετήσω, είτε για να δουλέψω, είτε απλά για να παίξω, αυτόματα δημιουργείται μέσα μου μια ψυχική ισορροπία. Για μένα είναι μια θεραπευτική δράση. Σαν άνθρωπος δεν αγαπώ τις εντάσεις. Η ένταση και η τοξικότητα είτε στο επαγγελματικό είτε στο προσωπικό επίπεδο με αποσυντονίζουν, όμως έχω φτάσει σε ένα σημείο να βάζω όρια και να μην με επηρεάζουν. Υπάρχει επίσης ένα πλάσμα το οποίο μόλις μπω στο σπίτι με αποφορτίζει κι αυτό είναι ο αγαπημενός μας σκύλος ο Bono! Ένα αδέσποτο, που από την πρώτη στιγμή μας αγκάλιασε και το αγκαλιάσαμε ως ισότιμο μέλος της οικογένειάς μας.
Για το θείο το Μίκη (όπως σε έχω ακόμα στ’αυτιά μου να τον αποκαλείς, στην αίθουσα της δραματικής σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη) δεν ξέρω τι να σε πρωτορωτήσω και σίγουρα δε θα μας έφτανε μία και μόνο συνέντευξη. Θα ήθελα όμως να μας πεις κάτι για εκείνον, ό,τι εσύ νιώθεις ότι θα μπορούσε να επικοινωνηθεί μέσα σε λίγες μόνο φράσεις, για μια τόσο σπουδαία προσωπικότητα. Αυτή η συγγένεια ήταν για σένα βάρος, ευθύνη, άγχος ή ευλογία, κίνητρο και αστείρευτη πηγή έμπνευσης; Ή μήπως και τα δύο;
Ο θείος ο Μίκης, ο δικός μου θείος, ο λατρεμένος αδερφός του πατέρα μου, κι ο Μίκης όλων μας, είναι η ρίζα μου. Αυτό τα λέει όλα. Είμαι ευλογημένη που έχω μεγαλώσει σε αυτή την οικογένεια, μέσα στην ποίηση και τη μουσική, που με καθόρισαν σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Ο Μίκης ο Θεοδωράκης έχει προσφέρει ένα ολόκληρο πνευματικό, καλλιτεχνικό και πολιτικό έργο σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι οικουμενικός. Η ποιότητα και η διαχρονικότητα του έργου του είναι αναμφισβήτητη. Το έργο του αποτελεί μια γνήσια ποιοτική πνευματική τροφή. Δε μπορεί λοιπόν παρά να αποτελεί για μένα ένα μόνιμο φάρο στη ζωή μου. Όταν ήμουν μικρό παιδί και κυκλοφορούσα στα ωδεία, όλοι οι δάσκαλοι είχαν προσδοκίες από μένα λόγω του ονόματος. Θεωρούσαν οτι πρέπει να είμαι άριστη μόνο και μόνο επειδή ήταν θείος μου ο Μίκης Θεοδωράκης. Αυτό δημιουργούσε μεν μια πίεση αλλά από την άλλη μ’έκανε να πεισμώσω και να θέλω ν’αποδείξω τις ικανότητές μου, όπως κι έκανα, αριστεύοντας. Στο σπίτι δε υπήρχε ποτέ πίεση. Ούτε εκ μέρους του ούτε εκ μέρους των γονιών μου, αντίθετα υπήρχε ενθάρρυνση. Άλλωστε ο θείος ο Μίκης ήταν εκείνος που προέτρεψε τους γονείς μου στα πέντε μου χρόνια να μου πάρουν το πρώτο μου πιάνο. Κι έτσι ξεκίνησε αυτή η όμορφη περιπέτειά μου με τη μουσική.
Η Όμορφη Πόλη είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια, από αυτά που νιώθεις ότι κάτι δονείται μέσα σου κι ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό και λίγο θολώνουνε τα μάτια.. Τους στίχους έγραψε ο αδερφός του Μίκη Θεοδωράκη και πατέρας δικό σου, ο Γιάννης Θεοδωράκης. Ένας μπαμπάς που, απ’όσο γνωρίζω από εσένα, ήταν ένας στοργικός και γλυκός μπαμπάς, που του άρεσε το διάβασμα και η ποίηση και που ήταν ένας δημοσιογράφος που αψηφούσε κινδύνους και διώξεις. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια που ήταν περιτριγυρισμένα με τόσο σπουδαίους και μαχητικούς ανθρώπους, με τόσο ισχυρές προσωπικότητες και τόσο ταλέντο; Σε τι πιστεύεις ότι σε επηρέασε; θετικά ή αρνητικά;
Ε..Μπαμπά σ’αγαπώ! Ο πατέρας μου ο Γιάννης ήταν ένας πάρα πολύ τρυφερός και στοργικός πατέρας, ο οποίος φρόντιζε να είναι κοντά μας ουσιαστικά όταν δεν τον απορροφούσε η δουλειά με τη δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία τότε ήταν πολύ απαιτητική κι ο πατέρας μου ως αρχισυντάκτης εφημερίδας έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι. Μετά ήρθε και το διαζύγιο των γονιών, όπου η απουσία του έγινε έντονη. Όμως τα καλοκαιριά μας στον Γαλατά, στα Χανιά, στην “Όμορφη Πόλη”, ήταν τα πιο συναρπαστικά. Τα πιο συναρπαστικά καλοκαίρια που μπορεί να έχει ένα παιδί. Εκεί ο πατέρας μου μεταμορφωνόταν σε διάφορους ρόλους όπως: Ο καλύτερος σεφ, ο πιο ξεχωριστός διασκεδαστής, μοναδικός χορευτής στο rock n’roll, φανατικός ερμηνευτής των ριζίτικων τραγουδιών, και δυναμικός βιβλιοφάγος! Πριν κατέβουμε να απολαύσουμε τις διακοπές μας στην Κρήτη, πηγαίναμε στα βιβλιοπωλεία κι επιλέγαμε τα βιβλία που θα μας συντρόφευαν όλο το καλοκαίρι. Ανάμεσα στο υποβρύχιο και τη βυσσινάδα, κάναμε μάθημα ιστορίας και κολύμβησης. Από τον πατέρα μου θεωρώ οτι κληρονόμησα την ευαισθησία, την τρυφερότητα και την ανθρωπιά. Μας άφησε νωρίς, αλλά τα τραγούδια του σηματοδοτούν κάθε μου βήμα στη ζωή. Αυτό που εκτιμούσα πολύ στον πατέρα μου ήταν οτι δε μας σήκωνε ποτέ το δάχτυλο και δε μας κατεύθυνε πολιτικά. Μας κατεύθυνε σε σχέση με τις αξίες, τις οποίες θεωρούσε πολύ σημαντικά ευφόδια, όπως είναι η αλληλεγγύη η συμπόρευση και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο.
Καθώς τα χρόνια περνούν πιστεύεις πως γίνεσαι ο άνθρωπος που θα ήθελες να είσαι;
Όσο μεγαλώνω αλλάζει ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Όλα αυτά γίνονται συνειδητά με πολύ εσωτερική δουλειά και με φροντίδα στον ίδιο μου τον εαυτό. Προτιμώ να μην είμαι απορροφημένη σε μια οθόνη κινητού, αλλά να απολαμβάνω την πραγματικότητα της ζωής, μέσα από βιωματικές εμπειρίες. Στόχος μου είναι να γίνομαι καλύτερη ως άνθρωπος και όχι πιο επιτυχημένη. Βήμα βήμα πετυχαίνω σημαντικά πράγματα κάθε μέρα, κατά συνέπεια γίνομαι ο άνθρωπος που θα ΄θελα να είμαι.
Κατά τη γνώμη μου, μέσα μας έχουμε συνήθως δύο παιδιά. Το ένα είναι το θυμωμένο παιδί. Αυτό κουβαλάει όλα τα πράγματα που βιώνουμε αρνητικά ως παιδιά αλλά και μεγαλώνοντας αργότερα. Το άλλο είναι το χαρούμενο παιδί που είμαστε στην πραγματικότητα, η παιδική μας φύση, που έχει όρεξη και κάνει όνειρα και θέλει να ζήσει!. Καθώς μεγαλώνουμε, τείνουμε να αφήνουμε αυτό το παιδί να περιμένει με τη βαλίτσα των ονείρων του στο χέρι, στην άκρη του δρόμου και του υποσχόμαστε ότι κάποια στιγμή, μόλις χαλαρώσουμε λίγο από το τρέξιμο και τις υποχρεώσεις, θα γυρίσουμε να το πάρουμε για να κάνει το ταξίδι που ονειρεύτηκε. Κι αυτό περιμένει. Και τα χρόνια περνάνε κι εμείς συνήθως δεν επιστρέφουμε να το πάρουμε. Αντίθετα παίρνουμε μαζί το θυμωμένο παιδί και το κουβαλάμε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που έχουν πάρει μαζί αυτό το χαρούμενο παιδί με τη βαλίτσα των ονείρων του και ζουν με αυτό, αλλά ίσως είναι λίγοι. Εσύ τι έχεις να πεις για τα δύο αυτά παιδιά; Ποιο έχεις πάρει και ποιο έχεις αφήσει πίσω;
Το θυμωμένο παιδί είναι το πληγωμένο παιδί κι αυτό το παιδί το οποίο δεν έχει προλάβει ή δεν έχει φροντίσει να θεραπευτεί. Όσο μεγαλώνουμε κρίνουμε τον εαυτό μας πολύ αυστηρά. Θυμόμαστε τα λάθη που έχουμε κάνει στο παρελθόν ενώ κουβαλάμε πεποιθήσεις από τις οποίες θα θέλαμε να είχαμε απαλλαγεί. Όσο γινόμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας τόσο τροφοδοτούμε το θυμωμένο- πληγωμένο παιδί. Στην πραγματικότητα φροντίζω να κουβαλάω μαζί μου το χαρούμενο χαμογελαστό παιδί, αυτό που μπορεί να γιορτάζει μαζί μου τις χαρές μου και τις επιτυχίες μου. Αυτό που μπορεί να σεβαστεί τη δική μου πραγματικότητα, αυτό που θα με κάνει να νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου. Δε θα κρύψω οτι υπάρχουν στιγμές αδυναμίας, όπου το πληγωμένο παιδί προσπαθεί να εισβάλει στην ψυχή και στο νου, όμως παρ΄όλ’αυτά, προσπαθώ να οριοθετώ αυτή την εισβολή. Δεν είναι πάντα εφικτό αλλά το προσπαθώ. Ο εγκλεισμός εξ’αιτίας του κορωνοϊού, ενίσχυσε αυτό το παιδί που δεν έχει ακόμα θεραπευτεί απόλυτα. Ο φόβος και η θυματοποίηση είναι δύο συστατικά που χαρακτηρίζουν και τροφοδοτούν το θυμωμένο παιδί, ενώ η αγάπη και η χαρά αυξάνουν τις δονήσεις της πραγματικής παιδικής μας φύσης.
Τι παίρνεις μέσα από τη διδασκαλία;
Η διδασκαλία είναι ευλογία. Ακόμα κι όταν νιώσω μια μικρή πλήξη αποζητώ τη διδασκαλία. Από 14 χρονών έλεγα στους γονείς μου οτι θέλω να γίνω δασκάλα πιάνου και να ανοίξω ένα ωδείο στο Γαλατά, στα Χανιά. Έπαιρνα τις φίλες μου και τους έκανα μαθήματα πραγματικά ή εικονικά, και ένιωθα οτι αυτός ο ρόλος μου ταίριαζε. Η διδασκαλία μου δίνει συναισθηματική – πνευματική ικανοποίηση και ανάταση. Μοιράζοντας τις γνώσεις μου με τους μαθητές μου νιώθω την ενέργεια και τη δημιουργικότητά μου να εκτοξεύονται. Το όνειρό μου να γίνω καθηγήτρια πιάνου και φωνητικής εκπληρώθηκε, δεν άνοιξα ωδείο στα Χανιά, αλλά πολύ νέα βρέθηκα μέσα στις δραματικές σχολές να διδάσκω θεατρικό και σύγχρονο τραγούδι.
Ποια η σημασία του παραμυθιού για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους;
Τα παραμύθια μας διδάσκουν πολλές αλήθειες. Μας βγάζουν από την ασφαλή μας ζώνη και μας καλούν να αντιμετωπίσουμε πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Με τα παραμύθια τα παιδιά κατανοούν καλύτερα τον κόσμο γύρω τους, ενισχύουν το κομμάτι της φαντασίας, αναπτύσσουν τη γλωσσική τους επικοινωνία, ταξιδεύουν σε πραγματικούς και φανταστικούς προορισμούς. Με ένα παραμύθι ένα παιδί μπορεί να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση, κάτι στο οποίο τα παιδια πρέπει να εκπαιδεύονται. Βεβαίως τα παιδια εκπαιδεύονται από τους γονείς, αλλά με ένα βιβλίο αποκτούν ένα σύμμαχο. Το βιβλίο είναι τροφή για σκέψη, γνώση, και ψυχαγωγία.
Μίλησε μας λίγο για τα βιβλία που γράφεις για τους μικρούς μας φίλους; Ποιός είναι ο στόχος σου;
Όταν γράφω ένα βιβλίο δεν θέλω να είμαι διδακτική. Τη διδαχή την παίρνουν τα παιδιά καθημερινά από το σχολείο και δεν είναι ανάγκη να την παίρνουν κι από ένα εξωσχολικό βιβλίο. Μέσα απο τα παραμύθια και τις μικρές μου ιστορίες βοηθώ τα παιδια να κατανοήσουν έννοιες και αξίες και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους δίχως δυσκολία. Οι αξίες και οι έννοιες που προβάλλω συνήθως μέσα από τα βιβλία μου αναφέρονται στη φιλία, στο σεβασμό, στην αποδοχή, στη διαφορετικότητα, στη συνεργασία, και στην αυτοεκτίμηση. Η τελευταία μου σειρά “Σάγαπώ” από τις εκδόσεις Μίνωας, ενθαρρύνει τα παιδιά στην διαχείριση και την προβολή της αγάπης.
Φροντίζω πάντα το βιβλία μου να έχουν ένα αισιόδοξο τέλος γιατί θέλω τα παιδιά οταν κλείνουν ένα δικό μου βιβλίο να τους αφήνει μια γλυκιά γεύση.
Τι σου άφησε η περίοδος του εγκλεισμού; Πώς τον διαχειρίστηκες;
Στην αρχή τρόμαξα πολύ που αναγκάστικα να κλειστώ μέσα στο σπίτι, αφού έκλεισε και η δραματική σχολή, όμως όσο περνούσαν οι μέρες ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου και τους δικούς μου ανθρώπους, που μέχρι τότε αγνοούσα. Δοκιμάστηκα στην ανθεκτικότητα και την προσωπική αντοχή κι ενδυνάμωσα τη σχέση μου με τις κόρες μου και τον σύντροφό μου. Στην πραγματικότητα ο εγκλεισμός μου έκανε πολύ καλό στην επίτευξη προσωπικών στόχων και στην ατομική μου εξέλιξη. Αρκεί να αναφέρω οτι μέσα στον εγκλεισμού έγραψα και δυο καινούργια βιβλία.
Αν μπορούσες να ανέβεις σε ένα πολύ ψηλό σημείο, σε μία κορυφή και να μπορείς να ακουστείς σε όλη την ανθρωπότητα, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα ήθελες να φωνάξεις και να επικοινωνήσεις μέσα από τα βάθη της ψυχής σου;
Θ’ανέβαινα στην κορυφή του Ψηλορείτη και θα φώναζα με ορμή και με πάθος τη φράση του Νικου Καζαντζάκη: Δεν φοβάμαι τίποτα δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος.
Τι μήνυμα θα ήθελες να δώσεις στα νέα παιδιά, στο νέο αίμα μέσα από αυτή την κουβέντα μας;
Να είναι ο εαυτός τους, να μην προσπαθούν να είναι κάποιοι άλλοι, δε χρειαζόμαστε πολύ “μακιγιαζ” και “φανταχτερά ρούχα” για να προβάλλουμε την αξία μας και κυρίως να μη φοβούνται. Ο φόβος μας πάει πίσω και όχι μπροστά στα όνειρά μας.
Στο σημείο αυτό είναι που ζητάω από κάθε καλεσμένο της παρέας του yogitales να μας προτείνει ένα βιβλίο που διάβασε και του άρεσε πάρα πολύ και θα ήθελε να το μοιραστεί μαζί μας, ή ένα μουσικό κομμάτι!
Φυσικά και θα διάλεγα την Όμορφη Πόλη σαν μουσικό κομμάτι. Το τραγούδι που έχει σηματοδοτήσει τη ζωή μου. Το τελευταίο βιβλίο που διάλεξα είναι του Vex King “Θετική ενέργεια, υπέροχη ζωή” από τις εκδόσεις Μίνωας. Είναι υπέροχο βιβλίο.
Στο κλείσιμο της κουβέντας μας θα ήθελα να πεις δυο λόγια γι' αυτό που ετοιμάζουμε μαζί, που τόσο αγαπήσαμε και που ευελπιστούμε να βγει σύντομα στο φως!
Με τη δική σου προτροπή, έπεσε μια ιδέα στο τραπέζι εν μέσω πανδημίας, να γράψουμε ένα βιβλίο, το οποίο αναφέρεται στη Yoga για παιδιά. Εγώ με τις μουσικές και στιχουργικές μου γνώσεις και την δύναμη των παραμυθιών κι εσύ με την εμπειρία και τη γνώση της γιογκικής επιστήμης και φιλοσοφίας, συμπλεύσαμε σε ένα ξεχωριστό βιβλίο, πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία και για τις δυο μας, αφού η μία έκοβε και η άλλη έραβε, μέσα από αντίξοες αλλά ευχάριστες συνθήκες. Προσωπικά νιώθω ιδιαίτερη χαρά που συνεργάζομαι με μια μαθητριά μου σε κατι τόσο σπουδαίο! Η ευχή μου είναι να φτάσει γρήγορα στα χέρια μικρών και μεγάλων!
Τελειώνοντας αυτή την κουβέντα έχω πάρα πολλά να πω, αλλά επειδή είναι η δική σου συνέντευξη θα περιοριστώ σε λίγα.. Σ’ευχαριστώ για την υπάρξή σου ως φίλη, ως καθηγήτρια, ως συνεργάτη. Είμαι τυχερή που με στηρίζουν άνθρωποι σαν κι εσένα και μου δίνουν το χρόνο τους, τα φώτα τους, τη γνώση τους, την αγάπη τους και με προχωράνε παρακάτω.. Σ’ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό σου, τη στήριξή σου, τη συμβολή σου και τη συμμετοχή σου για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Δε μπορούσα να φανταστώ οτι δίπλα σε σένα θα μπορούσα να γράψω κι εγώ παραμύθια και στίχους, δε μπορούσα να φανταστώ το βαθμό στον οποίο επικοινωνήσαμε και όπως είπες η μία έκοβε και η άλλη έραβε! Εν μέσω πανδημίας έλαβα αυτό το υπέροχο δώρο, τη συνεργασία μας..Εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ!
Θα κλείσω με τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη, που θα βροντοφώναζες από την κορυφή του Ψηλορείτη: Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος.
Μάρω Θεοδωράκη σ’ευχαριστώ!
Εμείς ραντεβού σύντομα με νέες ενδιαφέρουσες προσωπικές περιπλανήσεις!
Σας φιλώ, σας αγαπώ
και σας περιμένω
Namaste
