Σωτήρης
Δούβρης

Είμαι ο Σωτήρης Δούβρης, είμαι 39 χρονών, είμαι παντρεμένος κι έχω μια κορούλα 2 χρονών και κάτι μηνών. Το επάγγελμά μου είναι ηθοποιός, δάσκαλος υποκριτικής και σκηνοθέτης, με αυτή τη σειρά προτεραιότητας. Μου αρέσει να δουλεύω πάρα πολύ στο θέατρο, κυρίως, ενίοτε στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Το άλλο μου μεγάλο μεράκι είναι η διδασκαλία της υποκριτικής, γι αυτό άλλωστε έχω ιδρύσει ένα θεατρικό εργαστήρι, ένα μικρό theater academy, στο οποίο διδάσκω υποκριτική αλλά και το διευθύνω. Theater academy σημαίνει ότι περιλαμβάνει μαθήματα γύρω από όλες τις ειδικότητες που χρειάζονται για να ανέβει μια θεατρική παράσταση.

Για μένα τέχνη σημαίνει ένα κομμάτι ζωής που ζωντανεύει πάνω στη σκηνή και ο θεατής έχει τη δυνατότητα να το παρακολουθήσει από την ασφάλεια του καθίσματός του και ν’αποκομίσει εμπειρίες χωρίς να έχει το άγχος των πιθανών συνεπειών. Μιλάω περισσότερο για τη θεατρική τέχνη μιας και με αυτή έχω περισσότερη εξοικείωση. Οπότε για μένα τέχνη είναι αυτή η κλειδαρότρυπα που κοιτάω αυτά τα οποία ζω εκείνη τη στιγμή ή εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα ν’ αναθεωρήσω πολλά από αυτά που έχω στο μυαλό μου και να γίνω σίγουρα καλύτερος άνθρωπος.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου, που λένε και οι Αμερικάνοι. Δηλαδή το να μπορούμε να αντιληφθούμε ποια είναι η θέση του καθενός που έχουμε απέναντί μας. Το θέατρο σε βοηθάει λοιπόν να μπαίνεις σ’αυτά τα παπούτσια. Όταν χτίζεις ένα ρόλο είτε ως παιδί είτε ως ενήλικας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να καταλάβεις γιατί συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται μέσα στο έργο ο χαρακτήρας αυτός και τι τον οδήγησε να συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο. Οπότε αναπτύσσεται, κατά τη γνώμη μου, εκατό τοις εκατό η ενσυναίσθηση είτε του ενήλικα είτε του παιδιού και αυτό μόνο να σε βοηθήσει μπορεί στη ζωή σου.

Εννοείται! Θα ήταν ίσως το πιο χρήσιμο μάθημα που θα είχαν στα σχολεία, μιας και τώρα απ’ό,τι ξέρω έχουν αφαιρεθεί γενικά τα καλλιτεχνικά μαθήματα, ή τουλάχιστον έχουν μειωθεί κατά πολύ. Δε νομίζω ότι έχει νόημα ένα σχολείο, ειδικά στις τάξεις του δημοτικού, να μεταδίδει μόνο γνώση, γνώση, γνώση. Αυτό που έχει σημασία και αυτό που θα βοηθήσει αργότερα και την κοινωνία είναι να βγάλεις ανθρώπους από το σχολείο, οι οποίοι έχουν όσο γίνεται πιο  σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων και είναι όσο γίνεται πιο έτοιμοι γι’αυτά που έχουν ν’αντιμετωπίσουν τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε ψυχολογικό – διανοητικό επίπεδο. Μόνο μέσα από την τέχνη μπορεί να επιτευχθεί αυτό. Χρόνος για να λάβεις εξειδικευμένες γνώσεις πάνω σ’ένα οποιοδήποτε αντικείμενο υπάρχει αρκετός μετά, για να εξειδικευτείς δηλαδή στο επάγγελμα που θέλεις ν’ακολουθήσεις. Αλλά η δουλειά του σχολείου, τουλάχιστον στις πρώτες τάξεις, είναι να διαμορφώσει κριτική σκέψη και χαρακτήρα. Αυτό η τέχνη μπορεί να το πετύχει στο εκατό τοις εκατό.

Η μέθοδος που ακολουθώ εγώ τουλάχιστον, τόσο σαν ηθοποιός όσο και σαν δάσκαλος υποκριτικής, ξεκινάει από το σώμα. Αν πάρουμε σαν παραδοχή ότι τα συναισθήματα αλλά και οι ίδιες οι λέξεις, είναι αποτέλεσμα σωματικής ενέργειας, τότε μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το σώμα. Όταν λαμβάνουμε ένα ερέθισμα, πριν αυτό εκφραστεί σε λέξη, το σώμα μας αντιδρά πάνω σ’αυτό. Δηλαδή, όταν εγώ ακούσω κάτι κι ενθουσιαστώ, πρώτα θα ζωντανέψουν οι κινήσεις του σώματός, οι μυς μου θα ενεργοποιηθούν, τα άκρα μου θα ανέβουν προς τα πάνω και μετά θα εκφράσω ίσως και τη λέξη που έχω να εκφράσω. Όταν προσεγγίζουμε έναν ρόλο με τους μαθητές, το πρώτο που κάνουμε είναι να αντιπαραβάλουμε τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της δικής μας και του ρόλου, έτσι ώστε να δούμε πού είναι τα κοινά μας σημεία, ποιες οι διαφορές μας και πώς μπορούμε να εκφράσουμε αυτές τις διαφορές πάνω στο σώμα. Η διαδικασία που ακολουθούμε λοιπόν είναι να περπατάμε στο χώρο για κάμποση ώρα, και μέσα από την κίνηση αυτή, προσπαθούμε μικρές λεπτομέρειες που έχουμε στον τρόπο που κινούμαστε να τις αλλάζουμε ανάλογα με τις ανάγκες του ρόλου. Αν ας πούμε παίζουμε ένα ρόλο ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγχώδης, αν ο ηθοποιός την ώρα που περπατάει όντας ο εαυτός του έχει πολύ ευθυτενή κορμό, τότε για τις ανάγκες του ρόλου δοκιμάζουμε σιγά σιγά να κυρτώσουμε τους ώμους του. Αυτό είναι το ένα χαρακτηριστικό. Μετά ψάχνουμε να βρούμε και όλα τα υπόλοιπα μέχρι να ολοκληρωθεί το σώμα του ρόλου.
Όσον αφορά στη φυσική κατάσταση νομίζω ότι είναι απαραίτητη στον ηθοποιό γιατί του δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες και ποικιλία στις κινήσεις που μπορεί να δοκιμάσει για να χτίσει το ρόλο του.

Η αναπνοή παίζει πρωταρχικό ρόλο στην υποκριτική γιατί οι εκφράσεις των συναισθηματικών καταστάσεων επηρεάζουν την αναπνοή μας. Αν σκεφτούμε δηλαδή μια στιγμή απογοήτευσης που μπορεί να βιώσουμε, συνήθως εκπνέουμε, μέχρι σχεδόν την άπνοια. Μια έκπληξης, αντίθετα, θα μας κάνει να εισπνεύσουμε κοφτά. Οπότε σαν εργαλείο δουλειάς στην υποκριτική είναι πάρα πολύ βοηθητική. Αλλά ακόμα και η χαλάρωση και η συγκέντρωση που χρειαζόμαστε πριν την παράσταση, για να αποβάλουμε ο,τιδήποτε μας πιέζει , μας αγχώνει, μας αποσπά την προσοχή από τη δουλειά που έχουμε να κάνουμε , από την αναπνοή ξεκινάει και γίνεται.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλές φορές να παλέψουμε με το μυαλό μας για να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο στην τέχνη της υποκριτικής. Είναι αυτό που λένε, το μυαλό που λογοκρίνει όλο το υπόλοιπο σώμα. Καλό θα είναι στη δημιουργική διαδικασία το μυαλό να το έχουμε ξέχωρο από την υπόλοιπη προσωπικότητά μας, από το υπόλοιπο είναι μας. Το μυαλό είναι πάρα πολύ βοηθητικό στην ανάλυση, στην έρευνα, στην στοχοθεσία που μπορεί να κάνουμε σε ένα ρόλο και στην ανάλυση του έργου, αλλά όταν ανέβουμε πάνω στη σκηνή και αρχίζουμε να δοκιμάζουμε πράγματα από αυτά που έχουμε αναλύσει, καλό θα ήταν να μην τα σκεφτόμαστε, αλλά να περνάμε στη δράση και να ενεργούμε βάση του ενστίκτου και του εσωτερικού μας κόσμου και όχι του μυαλού μας.

Με ηρεμεί και με φέρνει σε ισορροπία όταν περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Γενικά να είμαι με ανθρώπους που αγαπάω και τους έχω έντονα μέσα στη ζωή μου και ξέρω οτι αυτοί είναι άνθρωποι που θέλουν πάντα το καλό μου. Η συναναστροφή μου με τους ανθρώπους αυτούς είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για να ηρεμήσω. Όσον αφορά στο θέατρο, νιώθω πάντα πιο ήρεμος όταν έχω προετοιμαστεί σωστά. Όταν έχω εξαντλήσει τις πιθανότητες να συμβεί κάτι απρόοπτο πάνω στη δουλειά μου, όταν έχω προβλέψει ακόμα κι αυτό το απρόοπτο, νομίζω ότι με κάνει να νιώθω απόλυτα ήρεμος και να απολαμβάνω κάθε στιγμή της δουλειάς μου.

Με πηγαίνει πίσω πάρα πολύ το άγχος. Είμαι ιδιαίτερα αγχώδης τύπος, ακριβώς για το λόγο που είπα στην προηγούμενη απάντησή μου. Φαντάζει οξύμωρο αλλά αυτό που με φέρνει σε ισορροπία, μπορεί και να με αγχώσει ταυτόχρονα αν δεν το περιορίσω σε λογικά πλαίσια. Επειδή θέλω να προβλέψω και να έχω ελέγξει από πριν όλες τις πιθανές εξελίξεις ενός προβλήματος, δε μπορώ να ηρεμήσω ποτέ εσωτερικά, η σκέψη μου τρέχει πάντα σε όλα τα ενδεχόμενα και αυτό μου φέρνει άγχος, το οποίο δε μου επιτρέπει να απολαύσω τη στιγμή και να γίνω όσο δημιουργικός θα ήθελα.

Τους φόβους μου τους διαχειρίζομαι προσπαθώντας να τους κοντράρω και κάνοντας πάντα αυτό που φοβάμαι. Έχω αρχίσει και κάνω κάποια τρικ στο μυαλό μου και στον εαυτό μου έτσι ώστε να ξεπεράσω κάποιες φοβίες ή κάποια κολλήματα, τα οποία νιώθω ότι με πάνε πίσω. Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι όταν αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα. Εγώ φοβάμαι πάρα πολύ να εκτεθώ στα μάτια κάποιου αγαπημένου προσώπου. Το να είμαι ασυνεπής του λόγου μου δηλαδή. Αυτή τη φοβία έμαθα να τη χρησιμοποιώ. Έτσι όταν πια αποφάσισα ότι πρέπει να δοκιμάσω να κόψω το τσιγάρο, για να είμαι σίγουρος οτι θα το τηρήσω, το είπα σε δυο τρεις αγαπημένους μου ανθρώπους, ανάμεσα σε αυτούς και στη σύζυγό μου, ότι δεσμεύομαι απέναντί σας ότι από δω και πέρα εγώ δε θα ξανακαπνίσω. Επειδή λοιπόν είχα το φόβο αυτό να μην εκτεθώ απέναντί τους, το τήρησα στο έπακρον και δεν ξαναέβαλα τσιγάρο στο στόμα μου.

Πέρα από την οικογένειά μου, που την ανέφερα πριν και εννοείται ότι με κάνει πάντα να χαμογελάω, μου δίνει τεράστια ικανοποίηση όταν βλέπω έναν άνθρωπο που καθοδηγώ να βελτιώνεται. Όταν βλέπω μαθητές μου, παιδιά τα οποία ξεκίνησαν από ένα πολύ χαμηλότερο εκφραστικά επίπεδο, που ήταν πάρα πολύ κλεισμένα στον εαυτό τους και δυσκολεύονταν να εκφράσουν τις συναισθηματικές τους καταστάσεις, σιγά σιγά αυτό να το πετυχαίνουν και να ξεκλειδώνουν επάνω στη σκηνή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που μπορώ να πάρω. Επίσης στη δουλειά μου, ως ηθοποιού εννοώ, όταν βλέπω πάνω από τη σκηνή ότι προκαλώ έντονα συναισθήματα σε αυτούς που με παρακολουθούν, μου δίνει τεράστια ικανοποίηση, γιατί αυτά τα συναισθήματα μόνο καλύτερους ανθρώπους μπορούν να τους κάνουν και χαίρομαι που βοήθησα κι εγώ σε αυτό.

Μου δίνει ενέργεια η γενικότερη στοχοθεσία που έχω κάνει στη ζωή μου. Έχω αποφασίσει, έχω σκεφτεί, το έχω φιλοσοφήσει αν θέλεις λίγο, το τι θέλω να πετύχω στη ζωή μου τόσο σε προσωπικό-οικογενειακό επίπεδο όσο και σε επαγγελματικό. Έχω αποφασίσει οτι θέλω δυο τρία πράγματα να καταφέρω. Όχι τεράστιους στόχους όχι πάρα πολύ υψηλούς, αλλά αρκετά σημαντικούς για μένα. Το να υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάθε μέρα αυτούς τους στόχους νομίζω ότι μου δίνει την περισσότερη ενέργεια που χρειάζομαι.

Με εξέφραζε πάντα η ρήση, το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Κατ’ αρχάς, από τη στιγμή που οι συμμετέχοντες στο εργαστήρι της Καταπactής ασχολούνται ερασιτεχνικά, κατά κάποιον τρόπο, σα χόμπι με το θέατρο, θεωρώ απαγορευτικό να χρεώνουμε κάποιο εισιτήριο για να παρουσιάζουν τη δουλειά που κάνουν σα χόμπι. Αυτό είναι για τους επαγγελματίες. Από την αρχή της Καταπactής θεωρούσα πολύ κρίμα να συγκεντρώνουμε τόσο πολύ κόσμο στις παραστάσεις μας και να μην τον παρακινούμε να συμμετέχει σε μία δράση, που μόνο καλό μπορεί να κάνει στην κοινωνία. Έτσι λοιπόν αντί εισιτηρίου συγκεντρώνουμε τρόφιμα, φάρμακα, ή άλλα προϊόντα για κοινωνικές ομάδες που τα χρειάζονται. Αυτό νομίζω πετυχαίνει κάτι διπλό. Και πηγαίνουν προϊόντα στους ανθρώπους που τα χρειάζονται, αλλά και τον κόσμο, τους θεατές μας, τους βάζει με αυτό τον τρόπο σε μια άλλη διαδικασία σκέψης, ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να βοηθήσεις με την ελάχιστη συνεισφορά σου. Ξέρεις πολλές φορές δε βοηθάμε αρκετά, όσο τουλάχιστον θα μπορούσαμε, το κόσμο γύρω μας, γιατί έχουμε στο μυαλό μας ότι η προσφορά η δική μας θα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Μα ο ωκεανός είναι πολλές μικρές σταγόνες. Γιατί να μη δώσουμε και τη δική μας;

Νομίζω η αίσθηση που περιγράφεις, της απόλυτης ηρεμίας, που είσαι γεμάτος, χαλαρός αλλά ταυτόχρονα και σε εγρήγορση, είναι η στιγμή της παράστασης. Είναι που είσαι πάνω στη σκηνή, που λειτουργούν όλα, έχεις προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα, δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να σε βγάλει από αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να σε πιάσει εξ απήνης, να σε βγάλει από τη συγκέντρωσή σου, και είναι η απόλυτη χαλαρότητα, αλλά ταυτόχρονα εγρήγορση. Που είμαι εδώ ως αυτός ο άνθρωπος που έχω αποφασίσει και ο,τιδήποτε και να συμβεί γύρω μου απρόοπτο ή μη εγώ μπορώ να το αντιμετωπίσω ως αυτός ο άνθρωπος που έχω αποφασίσει να είμαι.

Οι θεραπευτικές ιδιότητες τους θεάτρου νομίζω ότι έχουν να κάνουν με την ψυχή. Θεωρώ ότι στους καιρούς που ζούμε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ασθενειών που έχουμε, σωματικών ασθενειών, είναι ψυχοσωματικές ασθένειες. Προκύπτουν από άσχημη ψυχολογία και από έντονο άγχος. Πάνω σε αυτή τη βάση λοιπόν αν θεωρήσουμε ότι το θέατρο είναι κάτι το οποίο σε γαληνεύει σε κάνει νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου και με τον κόσμο γύρω σου νομίζω πως έχει πολλές θεραπευτικές ιδιότητες.

Θα του έλεγα ότι δε γίνεται να μοιάσεις τουλάχιστον στο υποκριτικό επίπεδο, γιατί κάθε προσωπικότητα είναι μοναδική και κάθε ηθοποιός μοναδικός μόνο και μόνο γιατί χρησιμοποιεί διαφορετικό υλικό. Το εσωτερικό του υλικό, αυτό που φέρει , οι εμπειρίες του, οι γνώσεις του, ο συναισθηματικός του κόσμος, είναι μοναδικά. Αυτή κιόλας είναι και η μαγεία του θεάτρου. Οπότε δε μπορείς να μοιάσεις σε κανέναν. Αν θέλει όμως να μοιάσει σε επίπεδο επιλογών ζωής ,σε επίπεδο επιλογών επαγγελματικών, θα του έλεγα σίγουρα τη γνώμη μου για το αν συμφωνώ με το πρότυπο που έχει ή όχι.

Αλληλεγγύη, αγάπη, μοίρασμα

Η Καταπactή είναι μία ανάγκη που είχα πάντα να δημιουργήσω ένα χώρο, ο οποίος θα δίνει μία βασική εκπαίδευση σε ανθρώπους που κάνουν θέατρο από χόμπι. Νοιάζομαι πολύ για τους ανθρώπους που κάνουν έτσι θέατρο, γιατί δεν έχουν τις παθογένειες που έχουν οι επαγγελματίες δηλαδή το άγχος και τον αγώνα της καριέρας, της οικονομικής απολαβής και πολλών άλλων, οπότε είναι άνθρωποι που μπορείς με αυτούς να κάνεις πολύ όμορφα πράγματα και πολύ δημιουργικά. Ήθελα λοιπόν να φτιάξω ένα χώρο, που θα δίνει μια βασική εκπαίδευση στον ερασιτέχνη ηθοποιό έτσι ώστε να εξασκεί με καλύτερο τρόπο το χόμπι του και να βγουν πολύ όμορφα πράγματα. Αυτή η ανάγκη στην πορεία μετεξελίχθηκε σε ανάγκη συνεργασίας, σε μαθητικό επίπεδο, όλων των καλλιτεχνικών συντελεστών και όλο αυτό να καταλήγει σε μια παράσταση. Εδώ και χρόνια στην Ελλάδα συζητάμε για το αν θα γίνει με κρατική μέριμνα μια θεατρική ακαδημία. Όλες οι πρωτεύουσες οι θεατρικές στον κόσμο έχουν τη δική τους θεατρική ακαδημία. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ένα πανεπιστήμιο, το οποίο έχει μέσα σχολές που εξειδικεύονται σε όλες τις ειδικότητες που χρειάζονται για να ανέβει μια θεατρική παράσταση. Και φυσικά αυτοί οι φοιτητές στο τέλος παρουσιάζουν μια δουλειά μαζί σαν πτυχιακή εργασία. Αυτό λοιπόν στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμα και προσπαθώ με τις δικές μου δυνάμεις και σε πολύ μικρότερη κλίμακα, φυσικά, να το κάνω πραγματικότητα. Είναι πολύ δημιουργικό για μένα και μου δίνει τεράστια ευχαρίστηση όταν βλέπω σκηνικά αποτελέσματα τα οποία έχουν προκύψει εξ ολοκλήρου από μαθητές. Όταν το έργο που βλέπω λοιπόν έχει γραφεί από το τμήμα θεατρικής γραφής της Καταπactής, έχει παιχτεί από το τμήμα υποκριτικής, έχει φωτιστεί από το τμήμα φωτισμών, έχει σκηνογραφηθεί από το τμήμα σκηνογραφίας, έχει ντυθεί από το τμήμα ενδυματολογίας, από τους μαθητές με την επιμέλεια των καθηγητών τους , νομίζω είναι ό,τι πιο όμορφο συνεργατικό και αλληλέγγυο μπορώ να κάνω στη ζωή μου. Φυσικά όταν όλο αυτό καταλήγει σε μια προσφορά προϊόντων και τροφίμων για ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, εκεί νομίζω ότι είναι για μένα ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω για τον κόσμο γύρω μου. Αν θέλεις όλη αυτή τη λειτουργία τη σκέφτομαι και σαν ένα πρότυπο κοινωνικό μοντέλο. Δηλαδή θα ήταν πολύ όμορφο να μπορούσαμε να έχουμε ένα κοινωνικό μοντέλο στον κόσμο που ζούμε, όπου οι άνθρωποι, όπως στην Καταπactή, θα συνεργάζονταν αρμονικά μεταξύ τους, έχοντας κάποιον ανώτερο στόχο, ο οποίος ανώτερος στόχος θα ήταν καλός για την κοινωνία γενικότερα. Νομίζω ότι αυτό είναι το ιδανικό.

Το βιβλίο που με έχει ενθουσιάσει τον τελευταίο καιρό είναι το “Γεννημένος Λούζερ” της Ειρήνης Δερμιτζάκη από τις εκδόσεις Εύμαρος. Είναι μια πολύ ταλαντούχα συγγραφέας, με την οποία έχω τη χαρά να συνεργάζομαι αφού διδάσκει το εργαστήρι βιωματικής γραφής στην Καταπactή. Του χρόνου, από τις ίδιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσει και το βιβλίο των μαθητών, που είναι το αποτέλεσμα της φετινής μαθητείας τους! Από μουσική παρά το ότι ακούω διάφορα είδη, θα πω αυτό που έχω κολλήσει αρκετό καιρό τώρα, αφού εκτός από τραγούδι μ’ έχει ενθουσιάσει και το βίντεο κλιπ. Είναι το “Να σταθώ στα πόδια μου” του Λεωνίδα Μπαλάφα και το κλιπ είναι του Θοδωρή Παπαδουλάκη, που έχει σκηνοθετήσει και το νησί που είχα τη χαρά να συμμετάσχω κι εγώ!

Εμείς ραντεβού την επόμενη εβδομάδα με καινούργιο φίλο ή φίλη (δε σας λέω)..
Και από τη σημερινή μας συνάντηση θα πάρω ξανά από το στόμα του Σωτήρη αυτό εδώ :

Ξέρεις πολλές φορές δε βοηθάμε αρκετά, όσο τουλάχιστον θα μπορούσαμε, το κόσμο γύρω μας, γιατί έχουμε στο μυαλό μας ότι η προσφορά η δική μας θα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Μα ο ωκεανός είναι πολλές μικρές σταγόνες. Γιατί να μη δώσουμε και τη δική μας;

Σας φιλώ
Σας αγαπώ
Και σας περιμένω

Namaste