Βίκυ
Δαμιανού

Η τέχνη έχει πάντα δύο όψεις. Αυτή του καλλιτέχνη και αυτή του θεατή. Από την πλευρά του θεατή, η τέχνη είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή μου πιο όμορφη. Από την πλευρά του καλλιτέχνη τώρα, η τέχνη είναι για μένα ένα κανάλι μέσα από το οποίο διοχετεύω την ανάγκη μου να δημιουργώ πράγματα. Να δίνω εικόνα και ήχο στις ιδέες μου, να δημιουργώ συναισθήματα. Ο χορός και συγκεκριμένα το tango, είναι το μέσο το οποίο ταίριαξε σε μένα για να κάνω όλα τα παραπάνω. Αγαπώ πάρα πολύ τη μουσική του Tango και η μουσική ήταν που με προσέλκυσε στο συγκεκριμένο είδος. Κάτι άλλο που με κάνει να αγαπώ το χορό είναι το γεγονός πως χρησιμοποιώ το ίδιο μου το σώμα για να «κάνω τέχνη», αυτό μου δημιουργεί πολύ βαθιά συναισθήματα που σίγουρα έχουν να κάνουν με την ολοκληρωτική συμμετοχή της ύπαρξής μου στο χορό. Σώμα, μυαλό και ψυχή. Το tango περιλαμβάνει ένα ακόμα στοιχείο. Την απόλυτη επικοινωνία με μια άλλη ύπαρξη, σε σωματικό, εγκεφαλικό και ψυχικό επίπεδο, κάτι που, εγώ τουλάχιστον, δεν το έχω βιώσει σε κανένα άλλο είδος τέχνης.

Οποιαδήποτε στιγμή. Μπορεί να ξεκινήσει από τη νηπιακή ηλικία, με μουσικοκινητική αγωγή, αλλά και σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Πλέον, υπάρχουν μαθήματα χορού για όλα τα σώματα, όλες της ηλικίες και όλες της φάσης ζωής. Αυτό που θα συμβούλευα εγώ όσους θέλουν να ασχοληθούν με το χορό, είναι να αναζητήσουν πρώτα το είδος της μουσικής που τους αρέσει να ακούν και μετά να επιλέξουν το είδος του χορού με βάση τις μουσικές τους προτιμήσεις. Αν δε σου αρέσει και δε σε πλημμυρίζει με συναισθήματα αυτό που ακούς, τότε δεν μπορείς να το χορέψεις με την ψυχή σου.

Ας ξεκινήσουμε από τα πιο «πεζά». Διορθώνει τη στάση του σώματος, δυναμώνει και μακραίνει τους μύες, αυξάνει την ευλυγισία. Προσφέρει όμως και εκτόνωση, διέξοδο, είναι μια από τις πιο υγιείς μορφές διασκέδασης. Μας κοινωνικοποιεί, μας μαθαίνει να πειθαρχούμε το σώμα μας αλλά και να αντιλαμβανόμαστε και να απολαμβάνουμε τη μουσική με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Και αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου…

Ο χορός είναι μια συνεχόμενη ροή σκέψεων και συναισθημάτων προς το σώμα, το εργαλείο έκφρασης, άρα μπορούμε να πούμε πως στο χορό το σώμα καθοδηγείται και ελέγχεται πλήρως από το μυαλό αλλά και το συναίσθημα, σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί αυτόνομα. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να είναι δυνατό αλλά και ευλύγιστο ώστε να μπορεί να εκτελεί τις κινήσεις. Η αναπνοή έχει ρυθμό και ακολουθεί την ενέργεια των κινήσεων. Για να μπορούμε να χορέψουμε, ιδιαίτερα σε επαγγελματικό επίπεδο, πρέπει να μπορούμε να ελέγχουμε πλήρως και το σώμα αλλά και την αναπνοή μας.

Τα κοινά είναι πολλά, καταρχάς η κυριαρχία του μυαλού πάνω στο σώμα και η εξάσκηση τριών βασικών στοιχείων, της δύναμης, της ευλυγισίας και της ισορροπίας. Άλλα, πολύ βασικά κοινά στοιχεία είναι η υπομονή, η επιμονή και η πειθαρχία που χρειάζεται για να κατακτήσεις τους στόχους σου. Αμέτρητες ώρες και πολλά χρόνια πρακτικής. Και κάτι τελευταίο, πολύ σημαντικό, η ισορροπία ανάμεσα στη σωματική ικανότητα και δεξιοτεχνία και την πνευματική καλλιέργεια Θέλει πολύ προσοχή για να μην καταλήξει και ο χορός και η yoga να γίνουν «γυμναστικές επιδείξεις».

Προσπαθώ να κάνω πρακτική τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, είναι κάτι που νιώθω πως το χρειάζομαι. Όντας χορεύτρια για πολλά χρόνια, υποφέρω από τα κατάλοιπα πολλών τραυματισμών και από τη γενικότερη σκληρή χρήση του σώματος. Είχα φτάσει σε σημείο, όπως πολλοί χορευτές μετά από χρόνια, να πονάω σε διάφορα σημεία, σε μόνιμη βάση. Γόνατα, μέση, ισχία κλπ. Με τη γιόγκα όλα αυτά είτε εξαφανίστηκαν είτε μειώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν λέω ότι έγινε αμέσως, πήρε περίπου δύο χρόνια, όμως νιώθω σαν να έχω κάνει μια τεράστια ανακουφιστική αλλά και τονωτική ένεση στο σώμα μου. Επίσης, αυτή η ώρα που περνάω πάνω στο στρώμα, είναι μια ώρα που μπορώ να τα κλείσω όλα απ’ έξω και να συγκεντρωθώ σε εμένα και μόνο. Είναι ένα μεγάλο διάλειμμα, αισθάνομαι πως το μυαλό μου, που συνήθως δουλεύει σε πολλές στροφές, επιτέλους ξεκουράζεται.

Όπως αναφέραμε ήδη, ο χορός και η γιόγκα έχουν πολλά κοινά, αν βελτιώνεσαι στο ένα τότε βελτιώνεσαι και στο άλλο. Αν πχ δουλεύεις και βελτιώνεις την ισορροπία σου στη yoga, τότε αυτόματα βελτιώνεται και η ισορροπία σου στο χορό. Αν εξασκείς τη δύναμή σου στο χορό, τότε μια θέση στη yoga η οποία χρειάζεται δύναμη, θα σε βρει έτοιμο. Απλώς συμβαίνει. Σε συνειδητό επίπεδο τώρα και όσον αφορά εμένα, θα έλεγα πως επειδή ο χορός είναι το επάγγελμά μου και εκεί είμαι υποχρεωμένη να βελτιώνομαι, χρησιμοποιώ περισσότερο τη yoga για να πάρω πράγματα για το χορό παρά το ανάποδο. Η συστηματική δουλειά που γίνεται στη yoga στο κομμάτι της αναπνοής με έχει βοηθήσει εκπληκτικά στη διαχείριση του άγχους εκείνες τις τρομερές στιγμές πριν βγω στη σκηνή. Επίσης, η ικανότητα του ελέγχου της αναπνοής με βοηθάει να μην λαχανιάζω και να αντέχω περισσότερο κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, όταν οι απαιτήσεις σε ενέργεια και ταχύτητα είναι πολύ μεγάλες. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη yoga, το σώμα μου έχει γίνει πιο ελαστικό και μπορώ και εκτελώ δύσκολες κινήσεις με μεγαλύτερη ευκολία. Όλοι οι επαγγελματίες χορευτές γυμνάζονται προκειμένου να βελτιώσουν τις σωματικές τους ικανότητες και εγώ προσωπικά έχω δοκιμάσει πάρα πολλούς τρόπους εκγύμνασης. Τη δύναμη μπορείς να την πάρεις σχεδόν από παντού. Στο κομμάτι όμως της ευλυγισίας και της αναπνοής (άρα και της αντοχής) αυτά που σου δίνει η yoga δεν μπορεί να σου τα δώσει κανένα άλλο είδος άσκησης.

Με βοηθά να διατηρώ το σώμα μου σε μια πολύ καλή κατάσταση και να ανταπεξέρχομαι ευκολότερα στις απαιτήσεις τις δουλειάς μου. Αναφέρομαι συνεχώς στο «σώμα» γιατί καλώς ή κακώς αυτό είναι το εργαλείο της δουλειάς ενός χορευτή και πρέπει να το φροντίζει συνεχώς, όχι μόνο για να βελτιώσει την απόδοσή του αλλά και για να προστατεύεται από τραυματισμούς. Κάτι πολύ σημαντικό είναι πως μου προσφέρει μια πρακτική η οποία έχει τεράστια ποικιλία αλλά και πολλές προκλήσεις. Μπορώ να κινηθώ σε τελείως διαφορετικούς δρόμους κάθε φορά, αν πχ είμαι κουρασμένη από μια πρόβα θα διαλέξω κάτι που να περιλαμβάνει πολλές διατάσεις και παύσεις στις διάφορες θέσεις. Αν νιώθω πως έχω ενέργεια, μπορώ να δουλέψω κάτι πιο δυναμικό και, γιατί όχι, κάτι που με δυσκολεύει και θα ήθελα να το καταφέρω (η πρόκληση που λέγαμε). Νιώθω πως σε ότι φάση, κατάσταση, διάθεση και να είμαι, πάντα υπάρχει μια πρακτική η οποία είναι κατάλληλη για μένα εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.

Μια καινούργια ιδέα. Ένα καινούργιο πρότζεκτ. Γενικά οτιδήποτε περιλαμβάνει τη λέξη «καινούργιο», αν γίνεται με κεφαλαία γράμματα!

Φαντάζομαι πως εννοείς, αν δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να κινητοποιηθεί, όπως ένα πραγματικά ευχάριστο ή πραγματικά δυσάρεστο γεγονός. Η μουσική. Ένα μουσικό κομμάτι μπορεί να με κάνει να νιώσω απίστευτή χαρά, θλίψη και πολλά άλλα, μέσα σε 2-3 λεπτά και χωρίς καμία άλλη αιτία. Αυτός είναι σίγουρα ένας από τους λόγους που στράφηκα στο χορό, ο οποίος στην ουσία οπτικοποιεί τη μουσική. Και είναι σίγουρα ο λόγος για τον οποίο δεν μπορώ με κανένα τρόπο να δουλέψω όταν ακούω μουσική, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, με παρασύρει αυτό που ακούω.

Το γουργούρισμα του γάτου μου, του Οθέλου, στην αγκαλιά μου.

Η απόλυτη ησυχία, την οποία λατρεύω. Δεν με πειράζει αν διακόπτεται από το γουργούρισμα του γάτου μου, του Οθέλου, στην αγκαλιά μου.

Ως ένα βαθμό είναι κληρονομικό και βιωματικό. Ο πατέρας μου ήταν έτσι και τον έβλεπα να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Ένα βασικό κομμάτι είναι σίγουρα η οργάνωση, το να καταγράψεις αυτά που έχεις να κάνεις και να τα βάλεις σε μια σειρά. Ένα άλλο κομμάτι, πολύ βασικό, είναι να αποδεχτείς τρία πράγματα: Πρώτον, όλα τα πράγματα χρειάζονται έναν ελάχιστο χρόνο για να γίνουν και όσο και να προσπαθήσεις, ο χρόνος αυτός δεν μπορεί να μειωθεί. Δεύτερον, σε πολλά προβλήματα δεν μπορεί να δοθεί άμεσα λύση, δώσε στο μυαλό σου το χρόνο να επεξεργαστεί τις πληροφορίες. Φύγε μακριά από το χώρο στον οποίο υπάρχει το πρόβλημα (π.χ. τον υπολογιστή, το γραφείο, την αίθουσα της πρόβας, το τηλέφωνο) και κάνε κάτι άσχετο, που όμως δεν απαιτεί σκέψη. Βάλε πλυντήριο, βγάλε το σκύλο βόλτα, φτιάξε καφέ και κάτσε στο μπαλκόνι. Ταυτόχρονα άσε το μυαλό σου να δουλέψει και να επεξεργαστεί το πρόβλημα, χωρίς την πίεση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έχει δημιουργηθεί. Αν υπάρχει ο χρόνος, κοιμήσου και συνέχισε την επόμενη μέρα, με πιο καθαρή σκέψη. Σίγουρα μια λύση θα βρεθεί. Τρίτο και τελευταίο (στάση ζωής για μένα), κάθε αλλαγή, ακόμα και αν εμφανίζεται με μορφή προβλήματος, είναι καλύτερη από τη μη αλλαγή, τη στασιμότητα. Είναι μια ευκαιρία να βελτιώσεις μια κατάσταση ή να αλλάξεις κάτι παλιό σε κάτι καινούργιο και, όπως έχω ήδη πει, τα καινούργια είναι πάντα ευπρόσδεκτα.

Όσο και να βοηθάει η yoga στο χορό, ο χορός δεν είναι yoga. Στο χορό παίζει πρωταρχικό ρόλο η απόδοση της μουσικής, καθώς και η έκφραση των συναισθημάτων. Μπορεί σε καθαρά σωματικό επίπεδο ο χορός και η yoga να είναι πολύ κοντά, αν όμως προχωρήσουμε πέρα από την κινησιολογία, τότε οι δρόμοι τους χωρίζουν.

Αυτά ακριβώς νιώθω όταν χορεύω για τον εαυτό μου. Όταν, ας πούμε, πηγαίνω με τους φίλους μου σε μια Milonga (βραδιά tango) για να χορέψουμε για τη δική μας προσωπική διασκέδαση. Όταν όμως βγαίνω στη σκηνή, από τη στιγμή που ο στόχος είναι η υψηλή απόδοση, η κατάσταση στην οποία πρέπει να θέσω το σώμα και το μυαλό μου είναι τελείως διαφορετική, μοιάζει λίγο με την κατάσταση ενός αθλητή όταν αγωνίζεται.

Καταρχάς έχω την μεγάλη τύχη να κάνω μια δουλειά την οποία αγαπώ. Είμαι από τους λίγους που κάθε χρόνο περιμένουν με χαρά το τέλος των διακοπών και την επιστροφή στο «γραφείο» που για μένα είναι η αίθουσα διδασκαλίας. Νιώθω σε μεγάλο βαθμό αυτά που νιώθουν οι μαθητές μου, τη χαρά και την ικανοποίησή τους όταν καταφέρνουν κάτι δύσκολο ή όταν προοδεύουν γενικότερα. Κι επειδή έχω πολλούς μαθητές, οι μέρες μου είναι γεμάτες τέτοια συναισθήματα. Στους μαθητές μου δίνω, πέρα από τη γνώση στο μουσικό και χορευτικό κομμάτι του tango, τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τις δικές τους ικανότητες και δεξιότητες. Υπάρχουν άνθρωποι που ανακαλύπτουν πόσο καλά ανταποκρίνεται το σώμα τους στις χορευτικές κινήσεις, ενώ ίσως να μην χόρευαν ποτέ πριν. Κάποιοι άλλοι ανακαλύπτουν πως έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να ακούν τη μουσική, έχουν αυτό που λέμε «μουσικό αυτί». Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που, ενώ ίσως το σώμα τους να μην τους βοηθάει ιδιαίτερα, το μυαλό τους έχει τη δυνατότητα να φτιάχνει πολύ γρήγορα συνδυασμούς και αλληλουχίες κινήσεων και έτσι είναι πολύ καλοί στο κομμάτι του αυτοσχεδιασμού. Εγώ είμαι αυτή που τους καθοδηγεί σε αυτή την αναζήτηση κι έτσι η ικανοποίησή τους όταν ανακαλύπτουν το δικό τους ιδιαίτερο ταλέντο, είναι σε μεγάλο βαθμό και δική μου ικανοποίηση.

Θα ήθελα να επικοινωνήσω στους ανθρώπους να ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους. Να δουν τη δυστυχία που υπάρχει στους δρόμους. Να πάψουν να θεωρούν, ας πούμε, την εικόνα μιας γάτας που ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια κάτι το φυσιολογικό. Ακόμα και αν δεν μπορούν να υιοθετήσουν ή να φιλοξενήσουν ένα ζώο, ας δώσουν πέντε ευρώ στη φιλοζωική της περιοχής τους, ας βάλουν ένα μπολ με νερό έξω από το σπίτι τους. Είναι τόσο απλό, δυστυχώς όμως οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν την ύπαρξη των αδέσποτων ζώων κάτι δεδομένο, μια κατάσταση που έτσι τη βρήκαν και έτσι θα την αφήσουν, οπότε δεν κάνουν τίποτα.

Προσωπικά προσπάθησα να εκμεταλλευτώ τον αναγκαστικά περισσότερο ελεύθερο χρόνο που έχω, είτε για να κάνω καινούργια πράγματα, είτε για να ασχοληθώ περισσότερο με τα πράγματα που αγαπώ. Κάνω, ας πούμε, περισσότερες ώρες yoga, ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρέξιμο και έφτιαξα την inventum.gr! Θεωρώ πως είμαι από τους τυχερούς γιατί μοιράζομαι τον εγκλεισμό με έναν άνθρωπο που επικοινωνώ απόλυτα και δεν με κουράζει καθόλου, αντίθετα με ευχαριστεί, το γεγονός πως είμαστε συνέχεια μαζί. Επίσης, στο σπίτι μας ζουν ακόμα ένας σκύλος και πέντε γάτες και χαίρομαι πολύ που μπορώ και ασχολούμαι περισσότερο μαζί τους. Νομίζω πως καταλυτικό ρόλο στο να επιβιώσει κάποιος σε τέτοιες μακροχρόνιες περιόδους εγκλεισμού παίζει η συστηματική σωματική άσκηση και η επαφή με άλλα όντα, είτε δίποδα είτε τετράποδα.

Θα σας προτείνω δύο τελείως διαφορετικά βιβλία, τα οποία έχω ξεχωρίσει. Το ένα διαδραματίζεται σε έναν τελείως φανταστικό κόσμο και λέγεται «Το Μπουντουάρ του Ναδίρ», της Ιωάννας Μπουραζοπούλου, και το δεύτερο είναι το «Κινέζικο Δωμάτιο», της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου, ένα μυθιστόρημα το οποίο κινείται στο χώρο της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης, κατανοητό όμως και σε κάποιον ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το χώρο τον υπολογιστών.

Η inventum είναι «παιδί» της καραντίνας. Το δεύτερο επάγγελμά μου, πέρα από το χορό, είναι η πληροφορική. Τώρα, λόγω καραντίνας, είχαμε την ευκαιρία με τον σύντροφό μου, o οποίος δραστηριοποιείται στον ίδιο χώρο, να δουλέψουμε μαζί πάνω σε κάποια projects. Είδαμε πως ενώνοντας τις δυνάμεις μας και λόγω της διαφορετικής εξειδίκευσης του καθενός, φτιάχνουμε μια πολύ δυνατή ομάδα. Αποφασίσαμε να δώσουμε στην ομάδα μας όνομα, διαλέξαμε λίγους εκλεκτούς συνεργάτες, στους οποίους έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη όσον αφορά τη δουλειά τους και… να ‘μαστε, όπως λέτε κι εσείς οι γιόγκις! Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες, ρίξτε μια ματιά στους συνδέσμους παρακάτω!